از میان کتاب‌هایی که امسال خوانده‌ام سه اثر به نظر چشم‌گیرتر آمد:
ایران کجاست؟ ایرانی کیست؟/ سیدمحمد بهشتی و همکاران/ نشر روزنه
در وهله‌ی نخست نویسندگان این کتاب به خوبی تأثیر محیط بر فرهنگ را نشان می‌دهند. در گام بعدی آن‌ها به دور از ملی‌گرایی شعارگونه یا خودخوارپنداری تاریک، با متانت یک اثر پژوهشی به شکل ژرفی فرهنگ ایرانی را می‌کاوند و قوت‌ها و ضعف‌های ما را نشان می‌دهند.
گورستان کتاب‌های فراموش شده/ کارلوس روئیث ثافون/ علی صنعوی/ نیماژ
امسال بالاخره دو جلد آخر این مجموعه‌ی گران‌سنگ منتشر شد. پایانی باشکوه برای یک شاهکار قرن بیست‌و‌یکمی. به نظر من اگر مردم و مسئولان شهر بارسلون مجسمه‌ی نویسنده را در بهترین نقطه‌ی شهرشان نگذارند نهایت ناسپاسی در حق نویسنده روا داشته‌اند.
آمیخته به بوی ادویه‌ها/ مریم منوچهری/ ثالث
تا اوایل دهه‌ی هشتاد داستان کوتاه گونه‌ی برتر ما نسبت به رمان بود. پس از آن رمان هم کمّی و هم کیفی رشد زیادی کرد به گونه‌ای که داستان کوتاه را به محاق برد. داستان‌های این مجموعه که مثل خود جنوب گرم و پراحساس و درد و دلتنگی است نشان می‌دهد اگر نویسنده پرمایه باشد و ناشر هم جرئت کند، مخاطب هم به خوبی استقبال می‌کند.
به مناسبت زادروز سیمین دانشور
شیخ‌بهایی فقیه است، ولی در همان حال عمق و عظمت حکمت مولوی را تصدیق بلکه تشریح می‌کند و حکمت مولانا را «حکمت ایمانیان» می‌داند.
حقایقی درباره زندگی شخصی و ادبی «والت ویتمن»
از مباحث توسعه تا تاریخ به میانجی علوم انسانی
حمام کردن همیشه در ذهن مردم به معنای پاکیزگی نبود. گاهی تصور می‌شد قرار گرفتن در آب نه تنها کاری برای تمیز شدن نمی‌کند، بلکه برای سلامتی خطرناک است.
