عده‌ای از انسان‌ها انگار وجودشان چراغی است در تاریکی این روزگار کج مدار تا مسیر دیگران را روشن کنند. محمدعلی یکی از این چراغ‌هاست. منش او، آثارش و کارهایش همچنان راه ما را روشن خواهد کرد. یادش گرامی باد.
رفتن محمدعلی، رفتن یک معلم داستان است؛ ازمیان‌رفتن نقطۀ اتکایی در شهر آشفتۀ داستان ایرانی. انسان حمایتگری که به «افق بی‌انتهای تنهاییاش می‌رود و هنوزاهنوز این کلمات‌اند که «درد ما را تسکین می‌دهند.»
