می‌دانیم در این جهان قرار همیشه بر این بوده که برای بشر، پایانی نجات‌بخش در نظر گرفته شود.

از غم ناشی از احساس فقدان، گریز و گزیری نیست ولی از پشیمانی و از حسرت می توان رهایی داشت. به شرط این که در زمان حیات از دست رفته رفتار شایسته ای با او داشته باشیم.

به ندرت اقتباسی از هر نوع وجود دارد که به هر طریقی، منبع اصلی‌اش را «فشرده‌سازی» نکند.

قیصر امین‌پور را مثل همه شاعران بزرگ این سرزمین می‌توان از جمله خبررسانان واقعی این جامعه دانست، اگرچه واقعیتی که او از آن خبر می‌داد با خبرهای رسانه‌ای و روزمره تا حدودی متفاوت است.

یک نظر این است که ادیب شدن به شاعر کمک می‌کند که شاعر بهتری شود یا شعرهای بی‌نقص یا کم‌نقص‌تری عرضه کند. نظر دوم به ما می‌گوید که ادیب شدن شاعر کار مخاطره‌آمیزی است. یعنی در این حالت ممکن است شاعر به‌تدریج به دام دانستگی و معلومات بیفتد یا شعرش از شهود و حس دور شود.

برای فرزانه طاهری