مظفر بختیار؛ شیفته ایران و زبان فارسی

ماهرخ ابراهیم‌پور

اعتماد: ۲۴ مرداد سالروز درگذشت دکتر مظفر بختیار، ایران‌شناس، فارسی‌پژوه، مترجم و استاد دانشگاه تهران است. او سال‌ها در دانشگاه تهران تدریس کرد و درنهایت پس از بازنشستگی گوشه عزلت گزید و جز دیداری گاه و بیگاه با بعضی شاگردان و دوستانش در جایی آفتابی نشد. پس از فوت هم بنا به وصیت خودش در جمع کوچکی از فرزندان و یکی، دو تن از شاگردانش به خاک سپرده و چند روز بعد خبر فوتش شنیده شد. 
در کتاب «نامه بختیار» که به کوشش حمید رضایی از سوی انتشارات بنیاد محمود افشار به چاپ رسیده به بخشی از فعالیت‌های او در عرصه پژوهش اشاره کرده است. دیشب بعد از چند سال فراموشی فرصت شد تا این کتاب را تورق کنم و درباره او بیشتر بدانم. از روستای دزک محل تولدش، سردار معظم بختیاری، آشنایی پدرش با علی‌اکبر دهخدا و مطالعه یادداشت‌های میان او و دکتر محمد دبیرسیاقی، محفل هنری که ذوق هنری‌اش را پرورش داد در محفلی که جلیل شهناز، حسن کسایی و… رفت و آمد داشتند و استادانی چون سعید نفیسی، عباس اقبال، محمود فرشچیان و… در آن حضور می‌یافتند. 
آنگاه که مظفر بختیار در رشته زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران پذیرفته شد، تنها به تحصیل در این رشته اکتفا نکرد و در درس‌های دانشکده علوم معقول و منقول هم حضور یافت و از محضر استادانی چون مجتبی مینوی، سید هادی سینا، سید حسن تقی‌زاده و دکتر امیرحسین آریان‌پور بهره گرفت. او در همان زمانی که مشغول به تحصیل بود به تشخیص ذبیح‌الله صفا به تدریس در دانشکده ادبیات نیز پرداخت. او نه تنها در امر تدریس کوشا بود بلکه سردبیری نشریه ایران‌شناسی و مدیریت مجله معارف اسلامی را هم برعهده گرفت. در کارنامه او ریاست کتابخانه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران هم دیده می‌شود. 
او در عرصه انتشارات هم فعال بود، چنان‌که مدیریت انتشارات دانشگاه تهران را در سال‌های ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۵ در کارنامه خود ثبت کرد و بعدها برای انتشار کتاب «ایران پل فیروزه» به ایتالیا و فرانسه سفر کرد. پس از انقلاب بختیار به مدت چهار سال به تدریس در دانشگاه پکن پرداخت و به عنوان استاد ممتاز دانشگاه پکن نیز برگزیده شد. او بعدها در دانشگاه هانکوک کره نیز به تدریس پرداخت و پس از بازگشت از سئول در ۱۳۸۸ بازنشسته شد و به سامان دادن تحقیقاتش پرداخت و بیست و سوم مرداد ماه ۱۳۹۴ درگذشت.