تارنا: انجمن‌های ادبی در تهران از دوران مشروطه تا امروز نقش مهمی در پرورش شاعران و ترویج شعر فارسی داشته‌اند. این محافل، به ویژه در دوران معاصر، با محوریت شعر نو و ادبیات انقلابی، به تبادل افکار و نقد ادبی پرداخته و همچنان به عنوان بستری برای پرورش نسل‌های جدید شاعران فعالیت می‌کنند.
تهران از قرن نوزدهم به بعد به عنوان مرکز فرهنگی و ادبی ایران شناخته شد. با آغاز دوران مشروطه، شعر فارسی دچار تحولات عمده‌ای شد و تهران به عنوان بستر این تحولات، محل ظهور شاعران نوگرا و مدرن شد. در این دوره، شاعرانی همچون ملک‌الشعرای بهار و ایرج میرزا با پرداختن به موضوعات اجتماعی و سیاسی، پایه‌گذار جنبشی نوین در شعر فارسی شدند.
نقش انجمن‌های ادبی در تقویت شعر فارسی
با رشد شهر تهران و افزایش جمعیت، انجمن‌های ادبی متعددی در این شهر شکل گرفتند. این انجمن‌ها فضایی برای گفتگو، نقد و بررسی اشعار شاعران جوان فراهم می‌کردند. در سال‌های پس از مشروطه، انجمن‌هایی نظیر “انجمن ادبی ایران” ، “انجمن شعر جوان” و “انجمن شمع سوخته” تأثیر قابل توجهی در پرورش نسل جدید شاعران داشتند.
شکل‌گیری محافل شعر نو
در میانه‌های قرن بیستم، همزمان با جنبش‌های نوین ادبی، انجمن‌های ادبی متمرکز بر شعر نو در تهران به وجود آمدند. شعرایی چون نیما یوشیج و فروغ فرخزاد از مهم‌ترین شخصیت‌های این دوره بودند که با ارائه سبک‌های جدید، شعر فارسی را وارد مرحله‌ای تازه کردند. انجمن‌های ادبی نوگرا، مکانی برای بحث و تبادل نظر درباره سبک‌های جدید و شکل‌گیری شعر نو فارسی شدند.از این رو این نشست ها عمدتا در کافه ها که محلی برای مردمان منورالفکر تهرانی شده بود شکل میگرفت.
تأثیر انقلاب اسلامی بر انجمن‌های ادبی
با وقوع انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷، فضای ادبی و فرهنگی تهران نیز دچار تغییراتی شد. انجمن‌های ادبی از جمله مراکزی بودند که همچنان به فعالیت‌های خود ادامه دادند، اما با تأکید بیشتری بر محتوای اخلاقی و انقلابی اشعار. این انجمن‌ها در سال‌های پس از انقلاب به محافلی برای شاعران انقلابی تبدیل شدند.فرهنگسراها، مساجد و حوزه هنری مهم ترین محفل آنروز شاعران بود.
انجمن‌های ادبی دهه ۶۰ و ۷۰
در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ خورشیدی، با افزایش علاقه‌مندان به ادبیات، انجمن‌های ادبی بیشتری در تهران تأسیس شدند. این انجمن‌ها، علاوه بر شعر، به حوزه‌های دیگر ادبیات نظیر داستان‌نویسی و نقد ادبی نیز پرداختند. انجمن‌هایی مانند “انجمن ادبی قلم” و “انجمن ادبی بامداد” در این دوران تأثیر فراوانی بر فضای فرهنگی و ادبی تهران گذاشتند.دانشگاه هاو پاتوق های فرهنگی و دفاتر رسانه های مستقل از جمله مکان های گردهمایی شاعران دهه هفتاد بود.
انجمن‌های ادبی امروز در تهران
در دهه‌های اخیر، انجمن‌های ادبی با استفاده از ابزارهای نوین مانند فضای مجازی، گسترش بیشتری پیدا کرده‌اند. شاعران جوان تهرانی از این انجمن‌ها به عنوان محلی برای انتشار اشعار خود و دریافت بازخورد از شاعران باتجربه استفاده می‌کنند. محافل شعرخوانی و کارگاه‌های ادبی نیز به صورت منظم در این انجمن‌ها برگزار می‌شود.
انجمن‌های ادبی همچنان نقشی کلیدی در حفظ و ترویج شعر و ادبیات فارسی ایفا می‌کنند. با توجه به نیاز نسل جوان به بسترهای مناسب برای بیان هنری، این انجمن‌ها می‌توانند به عنوان مکانی برای کشف و پرورش استعدادهای ادبی جدید، تأثیرگذار باشند. تداوم فعالیت این انجمن‌ها نشان‌دهنده اهمیت ادبیات و شعر در هویت فرهنگی تهران است.
رمانس از نظر ریشه‌شناسی، از کلمه‌ی انگلیسی ـ نرمنی و فرانسوی باستانی romanz به معنی داستان عشق، جوانمردی و شجاعت گرفته شده است.
چه کنیم که کمتر اشتباه کنیم؟
هران از قرن نوزدهم به بعد به عنوان مرکز فرهنگی و ادبی ایران شناخته شد
خوداندیشی یعنی اینکه انسان خود باید بیندیشد و بداند که در اخلاقی زیستنش کسی نمی‌تواند به جای او بیندیشد.
به یاد سهراب سپهری، شاعری که عاشق پرواز بود.
