img
img
img
img
img

ژانر رُمانس در ادبیات؛ تعریف‌ها، شاخصه‌ها

گسترش: در یک تعریف آکادمیک، رُمانس یک ژانر روایی در ادبیات است که شامل یک خط داستانی اسرارآمیز، ماجراجویانه یا درونی است که در آن تمرکز بر جست‌وجویی است که شامل شجاعت و ارزش‌های نیرومند انسانی است. در تعریف مدرنِ ژانر رُمانس، این الگو شامل داستان‌هایی می‌شود که یک هسته‌ی علاقه‌ی عاطفی به موضوعیتی کلی برای یک مجموعه کنش و واکنش بدل می‌شود.

حس عاشقانه یک احساس طبیعی در انسان است. ترانه‌های اندوهناک عاشقانه، زمانی‌که فرد در حال بهبودی از یک قلب شکسته است، می‌تواند به بیان احساسات ناگفته کمک کند. همچنین فیلم‌ها و نمایشنامه‌های عاشقانه با پایانی شاد، به مردم کمک می‌کنند خوش‌بین باشند که روزی عشق واقعی را خواهند یافت. بااین‌حال، دیدگاهی انتقادی وجود دارد که بسیاری از داستان‌های رمانتیک مدرن باعث می‌شوند مردم دیدگاه‌هایی غیرواقعی در مورد روابط واقعی پیدا کنند؛ زیرا آن‌ها انتظار دارند عشق مانند آنچه در فیلم‌هاست باشد.

رمانس از نظر ریشه‌شناسی، از کلمه‌ی انگلیسی ـ نرمنی و فرانسوی باستانی romanz به معنی داستان عشق، جوانمردی و شجاعت گرفته شده است. در ادبیات باستان، رمانس‌ها معمولاً شامل قهرمانانی مانند شوالیه‌ها و تلاش‌های آن‌ها برای نجات دختران در تنگنا اسیرشده می‌شدند.

در سایت گودریدز لیستی از رمان‌های برتر ژانر رُمانس آمده است. این فهرست از پرفروش‌ترین کتاب‌های سایت آمازون برگرفته شده است:

۱- غرور و تعصب اثر جین آستن

۲- خارج از مرزها اثر دیانا گابالدون

۳- جین ایر اثر شارلوت برونته

۴- بر باد رفته اثر مارگرت میچل

۵- عقل و احساس اثر جین آستن

۶- نوت‌بوک اثر نیکولاس اسپارکس

۷- ترغیب اثر جین آستن

۸- سنجاقک در کهربا اثر دیانا گابالدون

۹- مسافر اثر کارل رکمن

۱۰- اهلی کردن شعله آتش اثر تریسا پیمِر

كلیدواژه‌های مطلب: برای این مطلب كلیدواژه‌ای تعریف نشده.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

تازه‌ترين مطالب اين بخش
  ژانر رُمانس در ادبیات؛ تعریف‌ها، شاخصه‌ها

رمانس از نظر ریشه‌شناسی، از کلمه‌ی انگلیسی ـ نرمنی و فرانسوی باستانی romanz به معنی داستان عشق، جوانمردی و شجاعت گرفته شده است.

  پنج دلیل تصمیمات نادرست و راه اجتناب از آنها

چه کنیم که کمتر اشتباه کنیم؟

  تاریخچه‌ی شعر و نقش انجمن‌های ادبی در تهران

هران از قرن نوزدهم به بعد به عنوان مرکز فرهنگی و ادبی ایران شناخته شد

  نظام‌های اخلاقی‌ ناواقع‌گرا

خوداندیشی یعنی اینکه انسان خود باید بیندیشد و بداند که در اخلاقی زیستنش کسی نمی‌تواند به جای او بیندیشد.

  تا انتهای خواب

به یاد سهراب سپهری، شاعری که عاشق پرواز بود.