دیر زمانی است که آوردن القاب و عناوین برای شاعران و نویسندگان شاخص و دیگر بزرگان ادب و عرفان ایران، در حوزه‌ی کتاب‌های تاریخ ادبیات و نقد ادبی مرسوم گردیده است. در این مقاله مقدمتاً به پیشینه‌ی این رویکرد و چگونگی کاربرد القاب و عناوین در چند کتاب مطرح تاریخ ادبیات و نقد ادبی اشاره شده و نهایتاً به نقد و بررسی لقب «شیخ جام» برای عبدالرحمان جامی، شاعر نام‌آور قرن نهم، پرداخته شده است.
ادامه‌ی این مقاله را از لینک زیر پیگیری کنید:
به مناسبت درگذشت استاد برجسته ادبیات فارسی، جلیل تجلیل
حکمت و فلسفه و فیلسوفان مسلمان همواره در طول تاریخ مورد سوءظن اولیای دین و اهل شریعت قرار داشته است!
آن طرح که پاسخ برتر به «چرایی هستی و زندگی» داشته باشد، اقبال می‌یابد.
بیرونی به عنوان محقق بزرگ، علاوه بر پرداختن به تمام دانش روز در موضوعات گوناگون به کار‌های دیگر از جمله تاسیس آزمایشگاه‌ها در کشور‌های کنونی ایران، پاکستان، افغانستان و ترکمنستان کمک شایانی کرد.
بهمنی هم مثل همه شاید یا حتی قطعاً، تصمیم‌های درمجموع نادرستی در مراقبت از شعر و هنرش داشته است اما نمی‌دانم آیا ما در مقام دانا و قاضی مطلق هستیم؟
