مرگ و بیماری مایه‌ی اضطراب خاطر

گسترش: «امید در عصر اضطراب» کتابی است نوشته‌ی آنتونی سیولی و هنری بی. بیلر که نشر گاه آن را به چاپ رسانده است. «اضطراب» کلمه‌ای آشناست که به نظر می‌رسد فرار از آن در دنیای شلوغ امروز دشوار است. این بیماری در سراسر جهان بیش از۲۸۰ میلیون نفر از هر قشری را تحت تأثیر قرار داده است و می‌تواند یک بیماری روانی کاملاً ناتوان‌کننده باشد.

فیلسوفان مدت‌هاست بر این باورند که بخش اعظم اضطرابی که بشر در زندگی تجربه می‌کند، ناشی از تعمق در معمای زندگی و عدم اطمینان آدمی نسبت به حقیقت پیرامون خویش است. مرگ و معمای وجود، همچنان جنبه‌های اسرارآمیز خود را برای بشر حفظ کرده و مایه‌ی اضطراب خاطرش می‌شوند.

بااین‌حال برای بسیاری، موقعیت‌های روزمره و پیش‌پاافتاده، مانند حرکت سریع یک خودرو از برابر فرد در خیابان نیز مایه‌ی نگرانی و بروز اضطراب می‌شود. باوجوداین، باید این حقیقت را نیز مدنظر داشت که اضطراب‌ها فقط ناشی از عمل، رویداد یا شیء خاصی نمی‌شوند. امروزه عده‌ی زیادی از بروز حمله‌های عصبی بی‌دلیل شکایت می‌کنند. در این موارد، شخص بدون اینکه از چیزی وحشت‌زده شده باشد، دچار عوارضی مانند تپش قلب شدید می‌شود به نحوی که فکر می‌کند هر آن سکته می‌کند.

نوعی اضطراب هم وجود دارد که با این موارد متفاوت است. این نوع اختلال ارتباط چندانی به محل زندگی شخص و عوامل تهدیدآمیز محیطی ندارد، بلکه به‌عنوان بخشی از میراث بیولوژیکی از پیشینیان به ارث رسیده است. این قبیل دلهره‌ها در دوران ماقبل تاریخ نقش کلیدی در حفظ جان پدران و مادران ما ایفا می‌کردند، اما در عصر حاضر تا حدودی موضع خود را از دست داده‌اند. با تغییر محیط زندگی انسان و بهبود قابل ملاحظه‌ی شرایط معیشت وی، بسیاری از این ترس‌ها برای دفع خطرات محیطی، از ابزاری سودمند به عاملی مخرب در زندگی انسان مدرن تبدیل شده است. اختلالات اضطراب و ترس‌های شدید از ارتفاع و مکان‌های بسته و ترس از مار، همه با قدمتی بسیار دیرینه به ما منتقل شده‌اند.

در این کتاب جذاب، اسکیولی و بیلر روش‌هایی را فاش می‌کنند که انسان برای دستیابی به امید به آن‌ها متوسل می‌شود. کتاب امید در عصر اضطراب قرار است راهنمای قطعی باشد. ریشه‌های تکاملی، زیستی و فرهنگی امید همراه با هفت نوع امید موجود در ادیان جهان پوشش داده شده است. این کتاب به همان اندازه که مهم است به همان اندازه هم ابزارهای شخصی بسیاری را برای رسیدگی به چالش‌های اصلی وضعیت انسان ارائه می‌دهد؛ ترس، فقدان، بیماری و مرگ.

امید در عصر اضطراب مهارت‌های مورد نیاز برای پرورش امید را شناسایی می‌کند و پیشنهاداتی برای استفاده از ظرفیت‌ها برای تحقق اهداف زندگی، حمایت از سلامتی و شفا، تقویت رابطه، تقویت معنویت و تزریق امید در برابر یأسی که بسیاری از افراد را در بر گرفته است ارائه می‌دهد.

خواندن این کتاب برای هرکسی که در زندگی با مشکلات و سختی‌هایی روبه‌روست ضروری است. زمانی‌که نقش فیزیولوژی امید و همچنین توانایی‌مان برای بقا را درک کنیم، بهتر می‌توانیم با مشکلات زندگی کنار بیاییم و به افراد مهم زندگی‌مان کمک کنیم. این کتابی است که هر متخصص مراقبت بهداشتی باید آن را بخواند. امید، نیرویی حیاتی است و ربطی به آمار ندارد.

قسمتی از کتاب امید در عصر اضطراب:

از نظر فروید و اریکسون، بزرگسال بالغ هم قادر به عشق‌ورزیدن و هم کار کردن است، اما تعادل این امر ضروری ممکن است بین مردان و زنان متفاوت باشد. هنوز هم بیشتر فرهنگ‌ها از تقسیم‌کاری که مردان نان‌آور و زنان خانه‌دار هستند، حمایت می‌کنند. حتی در جوامع صنعتی، بسیاری از مردان «سرمایه‌گذاری‌های تعلق» خود را محدود می‌کنند تا زمانی‌که جای پای خود را در کارشان محکم کنند، در صورتی که، بسیاری از زنان کارشان را زمانی شروع می‌کنند یا از سر می‌گیرند که وظیفه‌ی بچه‌داری خود را تمام کرده باشند.

کار محققانی چون مری بِلنکی و کارول گیلیگان به این اولویت‌های انگیزشی متغیر بین جنسیت‌ها در مراحل مختلف عمر وقع نهاد، با احتساب این امر که مردان گرایش‌هایی در جهت تسلط و سپس تعلق نشان می‌دهند و زنان ابتدا به تعلق و بعد به تسلط تمایل دارند.

اما نویسندگان خودیار، میندی بینگهام و سندی استرایکر تألیف جالبی از ادبیات جنسیت و تسلط ارائه دادندکه یک الگوی پنج مرحله‌ای عرضه می‌کند که دیدگاهی متفاوت از رشد زنان را نشان می‌دهد. براساس نظرات آن‌ها، زنان با وظایف زیر روبه‌رو می‌شوند: به دست آوردن یک شخصیت مقاوم (۸۰ سال)، انجام‌دهنده شدن (۱۲-۹ سال)، ساختن عزت‌نفس (۱۶-۱۳ سال)، پرورش خودکفایی (۲۲-۱۷ سال) و رسیدن به رضایت‌خاطر در کار و عشق (دوران بزرگسالی). نظرات آن‌ها تا حد زیادی با مراحل تحول زندگی متفاوت است، اما درجات قابل‌توجهی از اختلاف وجود دارد. اگرچه هر دو دیدگاه به اهمیت تسلط در سال‌های اولیه اعتراف می‌کنند، اما بینگهام و استرایکر نسبت به اریکسون تأکید کمتری بر نیازهای تعلق زن دارند. علاوه‌براین، زمانی‌که درباره‌ی انواع روابطی بحث می‌کردند که زنان در بزرگسالی گسترش می‌دادند، تصور می‌کردند که این روابط با نگرانی‌های تسلط عجین شده بودند.