آرمان: زنده یاد استاد «دکتر مهدی حمیدی شیرازی» چهره نامدار شعر و ادب پارسی که به اذعان و اعتراف مفاخر بزرگ ادبی، او را به استاد سخن یا سعدی زمانه می‌شناسند، پدری عالم و ازخاندان ثقه الاعلامی شیراز و مادری شاعره (سکینه آغازی)، از تبار آغازی ارسنجان داشت. در اوصاف نسب و خاندان این شاعر ملی و خدمات فرهنگی و اجتماعی فامیل بزرگ حمیدی شیراز به مردم این شهر و کشور کتاب‌ها و مقاله‌ها باید نوشت. اشعار دکتر حمیدی شیرازی، بسیار زیبا و رسا است. در این مجال بنایی بر درج زندگینامه از او ندارم چرا که او انسانی حکیم و دانشمند و استاد تمام در شناخت اصول و فنون شعری و نویسنده بی‌بدیل عروض و قافیه در شعر و استاد مسلم زبان و ادب پارسی بود. مجموعه دفاتر شعری بر جای مانده از او و نقادی‌های دکتر حمیدی شیرازی درباره شعر شاعران ملی وجهانی بسیار مهم و نفیس است. مهم از جهت نوع سبک نگارشی و نحوه سرودن وی و پرداختن به مسائل پیرامونی و واقعیات روز جامعه ایرانی در دوران حیات شاعر و نفیس از آن جهت که مجموعه آثار استاد حمیدی شیرازی به‌واسطه تلاش خود، خانواده، برخی دوستان و شاگردان در یک یا حداکثر چند نوبت در زمان حیات شاعر چاپ و تجدید چاپ و نسخه‌های چاپی اثار وی به سرعت نایاب و کمیاب شده‌اند.
بنابراین چاپ جدیدی از اثار این شاعر شیرین سخن را در یکی، دو دهه اخیر شاهد و ناظر نبوده‌ایم. حمیدی شیرازی بنیان‌گذار سبک وایده‌ای خاصی در شعر و ادبیات فارسی و استاد قدرتمند در تحلیل رویدادهای ادبی، مفسر عالیمقام اشعار و ابیات زیبا و بعضا پیچیده‌ای بود که از درک و فهم برخی افراد خارج بود.
جای خرسندی است که حمیدی در دوران حیات جاودانه خویش به شهرت رسید اما جای تأسف که استاد دکترمهدی حمیدی شیرازی این شاعر بلند نظر و نکو اقبال کشورمان که شعرهایی به غایت زیبا و با معنا سروده است بنا به دلایل گفته و ناگفته، شهرتش کم کم رو به افول نهاد و به جز در نزد اهل خرد، او نیز به رسم بی‌وفایی‌های مردم روزگار و زمانه ما از یادها برفت و به فراموشی سپرده شد. گرچه یاد و نام او در گستره زمین و زمان زنده و جاودانه خواهد ماند اما حق او بوده و هست که به درستی به‌کار اقدام او در حوزه ادبیات فارسی واهمیت شعری وی پرداخته شود.
شاید این غفلت از او و گمنامی حمیدی شیرازی را بتوان بی‌ادله روشن بر گردن همشهری‌های او نهاد، آنجا که معروفند به «شیرازی‌های خود گداز و غریب نواز!» با مرگ شاعر شعر معروف «قو» بساط شعر سنجیده و شاعر ان مشهور و رنجیده از جور زمان، کم کم از شیراز رخت بربست و هر شاعر نمای بی‌هنری خود را شاعر نام نهاد به گونه‌ای که برخی از خورده پا شاعران استقراظی و مشروطی پا به عرصه وجود در ساحت پاک و بی‌آلایش شعر ناب و ادب با آداب پارسی بنهادند و شهرت از او که گل سرسبد شاعران سده اخیر شیراز بود را به عاریت و پنهانی ببردند و جان کلام و فحوای شعر او را ناجوانمردانه بنام خودزده و بربودند تا یاد و نام او را محو کنند و مانع از دیده شدن یاشناساندن او برای اهل معنا گردند. اکنون برخی از نوادگان مادری او، که از شاعران و ادیبان نکته سنج در ارسنجان فارس، شهر شعر و هنر، زادگاه مادری دکتر مهدی حمیدی شیرازی، می‌باشند، گرد هم آمده‌اند تا پس از سال‌ها دور ماندن از یاد و نام او در همایش و یادمانی محلی نام آن شاعر ملی را زنده نگاه داشته و مقام علمی، ابهت شعری و مقام ادبی او را پاس بدارند. مرحبا و درود بر ارسنجانی‌ها و بانیان و باعثان چنین کار ارزشمندی که هم لازم و هم واجب بود و دردا و دریغا به شیراز و تهرانیان که از این چهره محبوب ادب گذشته‌اند و یاد او را از نظرها دور نگه داشته‌اند. انتظار می‌رفت شیرازی‌های شعر دوست و ادیب پرور، یادمان‌های سالیانه او را در پایتخت شعر ایران و جهان»شیراز جنت طراز»پاس بدارند و تلاش‌های ده‌ها ساله استاد دکتر مهدی حمیدی شیرازی در ترویج زبان و ادب فارسی و پاسداری از کیان شعر و معارف پارسی را ارج بنهند، اما سال‌ها از این مهم غافل مانده و دور شده‌اند. کنگره‌ها در کنگره‌ها و یادمان در یادمان‌ها می‌خواهد تابه شناخت ابعاد وجودی دکتر حمیدی شاعر نامدار و ادیب صاحب سبک در نگارش و شعر برسیم. به راستی که مقام شعر و ادب او از مقام و موقعیت بزرگانی همچون شهریار و نیما، یا سپهری و سهیلی، یا پروین و اخوان ثالث، یا ملک الشعرای بهار و دیگر معاصرین با او کمتر نبوده و نیست.
درباره‌ی روابط عاطفی و فکری جلال آل احمد و سیمین دانشور به مناسبت سالگرد ازدواجشان
سالروز درگذشت محمدتقی بهار؛ شاعر، ادیب، روزنامه‌نگار و سیاستمدار
عرض ارادتی به روح مینوی دکتر محسن جهانگیری، استاد فقید فلسفه دانشگاه تهران
سعدی، آزادی واقعی را برآمده از مهرورزی انسانی می‌شناسد و ازهمین‌روست که انسان بی‌تفاوت نسبت به رنج دیگران یا آدم بی‌عشق را از جرگه‌ی انسانیت خارج می‌داند.
چرا اینفلوئنسرها به کارهای عجیب رو آورده‌اند؟
