ویکی‌پدیا: جشن نیلوفر یا جشن نیلوپر جشنی ایرانی است که بنا بر نوشتۀ ابوریحان بیرونی در روز ششم تیرماه برگزار می‌شده‌است. تنها منبعی که به جشنی بدین نام اشاره کرده کتاب آثارالباقیه ابوریحان بیرونی است و به جز آن اطلاعات دیگری دربارۀ آن در دست نیست.
برخی گل نیلوفر را نماد ایزدبانوی آب آناهیتا دانسته‌اند و این احتمال را مطرح کرده‌اند که برگزاری این جشن در این زمان احتمالاً به شکوفا شدن گل‌های نیلوفر در آغاز تابستان مربوط بوده‌است.
در تورات اورشلیم از جشنی با عنوان موتردی (Mutradi) به عنوان جشنی مادی یاد شده که یکی از سه جشن مادها بوده‌است. این جشن در آغاز تابستان برگزار می‌شده و با آب در ارتباط بوده و در زمان خود آغاز سال محسوب می‌شده‌است. واژۀ موتردی در زبان آرامی به معنای اول سال، آب افشاندن و نیز نوبر خرما بوده‌است.
ابوریحان بیرونی از جشن نیلوفر همچون جشن آب‌ها یاد کرده که در روز ۶ خرداد (خردادروز) برگزار می‌شده‌است. بیرونی در اشاره به این جشن از توجه به زراعت و عمران دنیا صحبت می‌کند[۲] که این جشن را با جشن تیرگان که جشن آب، باران، زراعت و آبادانی جهان است و در ۱۳ تیر برگزار می‌شده مرتبط می‌گرداند. او همچنین جشن تیرگان را با سیارۀ تیر (عطارد) یکی می‌گیرد. با این وجود ابوالقاسم اسماعیل‌پور اسطوره‌شناس معتقدند که این تقارن به اشتباه در متون پهلوی وارد شده‌است و این جشن نه با سیارۀ تیر بلکه با ستارۀ شعرای یمانی مرتبط است که همان ایزد-ستارۀ تیشتر است که با باران و باران‌آوری مرتبط است. گل نیلوفر نیز که با این جشن در پیوند است درواقع به دلیل روییدن در آب و وابستگی حیاتش به آب با این عنصر پیوندی ناگسستنی دارد و در مجموع جشن موسوم به نیلوفر را می‌باید با تیرگان در پیوند دانست.
در فراهان، محلات، خمین و مارلیک تهران آداب و رسومی با عنوان اول تووستونی (اول تابستانی) برگزار می‌شود که احتمال داده شده که با جشن نیلوفر مرتبط باشد.
برخی از منتقدان، نیما یوشیج را متأثر از اشعار این شاعر فرانسوی می‌دانند.
ین عاشقان، نیک می‌دانند که قدر و زیبایی سخن هنگامی آشکار می‌شود که به صورت مکتوب درآید و در لباس برازنده‌ای از تدوین و تألیف در برابر چشم مشتاقان جلوه‌گر شود.
مشکل اساسی که موج پسامدرنیسم در انسان‌شناسی به وجود آورد در تناقضی بود که عموماً میان جهت‌گیری‌های کاربردی علوم اجتماعی با رویکردهای تفسیری ایجاد می‌شد.
تقریباً همهٔ رنج‌هایِ ما از جامعه نشأت می‌گیرند و آرامش خاطر که در کنار سلامت مهم‌ترین سعادت به شمار می‌آید، در اثر هرگونه معاشرت به خطر می‌افتد.
جشنی یادگار دوره‌ی ماد
