پرده نقرهای (جامعهشناسی سینما در ایران)
نویسنده: پرویز اجلالی
ناشر: آگه
سال نشر:۱۴۰۲
این کتاب بر سر آن است که تحلیلی از معرفی و گسترش سینما، همچون یک نهاد فراغتی، صنعت فرهنگی و هنر ملی، در جامعه و فرهنگ ایران ارائه کند. نخستین مکان نمایش فیلم برای عموم در تهران در ۱۲۸۳ (۱۹۰۴) دو سال پیش از صدور فرمان مشروطیت افتتاح شد. در آن زمان جامعهٔ ایران عمدتاً جامعهای روستایی و سنتی بود. نخستین فیلم ایرانی در ۱۳۰۹ در تهران نمایش عمومی پیدا کرد. در سال ۱۳۹۸ جمعاً ۷۲ فیلم داستانی جدید (اکران اول) بهاستثنای فیلمهای گروه هنر و تجربه نمایش درآمد. در این سال ایران کشوری عمدتاً شهرنشین و نیمهتوسعهیافته بود. در طول این دوره نهاد سینما در جامعه و فرهنگ ایران از منازل گوناگون گذر کرده است. کتاب ، تاریخ سینما در ایران را به ۷ دوره شامل دوره پیدایش ( اواخر قاجار)، دوره تثبیت ( دوره پهلوی اول)،دوره گسترش ومردمی شدن (۱۳۲۰ تا ۱۳۵۷)، دوره تزلزل جایگاه (۱۳۵۷-۱۳۶۲)، دوره بازسازی( ۱۳۶۲-۱۳۷۰)، دوره رشد و توسعه ناپایدار (۱۳۷۰-۱۳۹۳)، دوره رونق دوباره محدود(۱۳۹۳-۱۳۹۸) ، تقسیم کرده و فصلی را نیز به دوره کرونا اختصاص داده ووضعیت سینما درایران را تاسال ر۱۴۰۱ تعقیب کرده است. کتاب در این بسترکرونولوژیک به تفصیل به مباحثی مثل تحولات سالن های سینما، مخاطبان سینما، نقش و معنای سیاسی و فرهنگی سینما، سینما ی دیجیتال و تاثیر کرونا بر سینما پرداخته است. افزون بر این ، نویسنده با معرفی مفاهیم نویی همچون سینما ی چند بعدی، گفتمان سینما ،و کارکرد و منزلت آن گام هایی در راستای تئوریزه کردن نگاه جامعه شناسانه به سینما برداشته است.
اثری، حاصل سالها فکر و مطالعه، و پاسخی عمیق و بنیادی به پرسشهای پیرامون ماهیت، نقش و جایگاه زن در روند ساختن هویت و حقیقت انسانی.
«سرزمین زیکولا» قانونی سخت و منصفانه دارد.
آیا میتوان جنون را نه به عنوان بیماری، بلکه به عنوان شیوهای برای مواجهه با دردهای وجودی تفسیر کرد؟
بوکاک استدلال میکند که روانکاوی فروید میتواند بهعنوان لنزی برای تحلیل انتقادی جامعهی مدرن به کار رود.
محتوای رمان، انسجامی مثالزدنی دارد و حجم عظیم جزئیات دقیق تاریخی، علمی و فرهنگی خواننده را به شگفت وامیدارد.
