اسطوره سیاوش نمادی از باورهای خاص فرهنگ کشاورزی جوامع آسیایی درباره خزان و بهار, خشکسالی و باران و زندگی گیاه است. این اسطوره در دوره قبل از ورود آریایی‌ها، ملهم از اساطیر ایزدان نباتی بین النهرین، در نجد ایران و دره سند، صورتی منطبق با فرهنگ ایران یافت و به طور متمرکز برای مدت زمان حدود سه‌هزار سال در آسیای میانه به شیوه آیین‌های نمایشی به اجرا درآمد. قدمت آیین سوگ سیاوش در نوروز نشانگر عمق باور توده مردم و اهمیت این اسطوره نزد ساکنان کشاورز آسیای میانه است. چند نقاشی موجود درباره‌‌ی نحوه‌ی اجرای آیین سیاوشان حاکی از وجود عناصر اصلی و مهم چون زنان و موسیقی، حضور خدایان با هاله‌ای دور سر به نشانه‌ی تقدس و آسمانی بودن این آیین است. اگرچه پس از ایام مراسم آیینی سوگ سیاوش، جشن آن نیز با اولین روز سال نو و منطبق با فصل بهار، آن هم به کمال برگزار می‌شد ولی عموما اطلاعات نسبتا کمتری درباره جشن سیاوش یا جشن رویش گیاه موجود است. دکتر مهری ادریسی، نویسنده این مقاله، درصدد تبیین آرا مختلف در خصوص ریشه‌های آیین سوگ سیاوش در ایران است.
آیا می‌دانستید که برای برخی افراد، تنهایی نه تنها یک بار روانی نیست، بلکه فرصتی برای خودشناسی و رشد شخصی است؟
پارادوکس آشیل و لاک‌پشت یکی دیگر از معماهای قدیمی زنون است که نشان می‌دهد حرکت چقدر می‌تواند عجیب باشد.
ارسطو نحوه تفکر ما را شکل داده است.
به‌نظر می‌رسد رنگ آمیزی مزیتی مشابه با هنردرمانی دارد.
نگاهی به باور ستاره‌شناسی ایرانیان
