اسطوره سیاوش نمادی از باورهای خاص فرهنگ کشاورزی جوامع آسیایی درباره خزان و بهار, خشکسالی و باران و زندگی گیاه است. این اسطوره در دوره قبل از ورود آریایی‌ها، ملهم از اساطیر ایزدان نباتی بین النهرین، در نجد ایران و دره سند، صورتی منطبق با فرهنگ ایران یافت و به طور متمرکز برای مدت زمان حدود سه‌هزار سال در آسیای میانه به شیوه آیین‌های نمایشی به اجرا درآمد. قدمت آیین سوگ سیاوش در نوروز نشانگر عمق باور توده مردم و اهمیت این اسطوره نزد ساکنان کشاورز آسیای میانه است. چند نقاشی موجود درباره‌‌ی نحوه‌ی اجرای آیین سیاوشان حاکی از وجود عناصر اصلی و مهم چون زنان و موسیقی، حضور خدایان با هاله‌ای دور سر به نشانه‌ی تقدس و آسمانی بودن این آیین است. اگرچه پس از ایام مراسم آیینی سوگ سیاوش، جشن آن نیز با اولین روز سال نو و منطبق با فصل بهار، آن هم به کمال برگزار می‌شد ولی عموما اطلاعات نسبتا کمتری درباره جشن سیاوش یا جشن رویش گیاه موجود است. دکتر مهری ادریسی، نویسنده این مقاله، درصدد تبیین آرا مختلف در خصوص ریشه‌های آیین سوگ سیاوش در ایران است.
مروری بر هستی‌شناسی در شعر بیژن نجدی
از «رستم و سهراب» تا «اُدیپوس»
سروکله زدن با رمان‌های ادبیات روسیه بدون درگیر شدن با اسامی شخصیت‌های فراوانی که در کتاب حاضر هستند، غیرممکن است.
هم خودمان و هم بسیاری از اطرافیانمان به شکل‌های مختلف درگیر این اختلالات و مشکلات هستیم.
دوگانگی درونی داستایفسکی زندگی بدون خدا را از نزدیک بررسی می‌کند تا به نفع خدا استدلال کند.
